Podział majątku małżonków

Podział majątku wspólnego małżonków u notariusza przebiega na zgodny wniosek stron co do sposobu tego podziału oraz ewentualnych spłat wynikających z tego podziału, jeżeli małżonkowie tak postanowili. Istotna jest również możliwość żądania zwrotu wydatków i nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny, którego to zwrotu można dokonać najpóźniej przy podziale majątku wspólnego.

Małżonkowie przez podział majątku wspólnego dokonują podziału aktywów, a nie dokonują podziału pasywów, czyli długów. Często spotykanym problem jest kwestia uzgodnienia skuteczności przejęcia obowiązku spłaty kredytów hipotecznych ustanowionych na nieruchomościach podlegających podziałowi między małżonkami nawet wówczas kiedy istnieje pomiędzy nimi porozumienie w tym zakresie. Banki najczęściej nie wyrażają zgody przed podziałem majątku na przejęcie długu przez któregoś z małżonków. Oczywiście możliwe jest zobowiązanie się przez jednego z małżonków do tego, że będzie spłacał kredyt, jednakże takie przejęcie długu – kredytu przez jednego z małżonków będzie skuteczne wobec banku dopiero z chwilą wyrażenia zgody przez wierzyciela, to jest bank i że stosownie do treści art. 521 § 2 Kodeksu cywilnego – Jeżeli skuteczność umowy o przejęcie długu zależy od zgody wierzyciela, a wierzyciel zgody odmówił, strona, która według umowy miała przejąć dług, jest odpowiedzialna względem dłużnika za to, że wierzyciel nie będzie od niego żądał spełnienia świadczenia. Notariusz wyjaśnia wówczas stronom umowy, że na skutek podziału małżonek – nabywca nieruchomości pozostaje nadal dłużnikiem rzeczowym i osobistym wobec banku z tytułu zaciągniętego kredytu zabezpieczonego hipoteką, natomiast drugi z małżonków, który przestał być współwłaścicielem nieruchomości pozostaje dłużnikiem osobistym banku z tytułu zaciągniętego kredytu zabezpieczonego hipoteką oraz iż ewentualne ustalenia pomiędzy dłużnikami co do spłaty długu wymagają dla swej skuteczności zgody wierzyciela, to jest banku. Należy zwrócić uwagę również na brzmienie przepisu kodeksu cywilnego, który stwierdza, że: „Jeżeli osoba trzecia zobowiązała się przez umowę z dłużnikiem zwolnić go od obowiązku świadczenia, jest ona odpowiedzialna względem dłużnika za to, że wierzyciel nie będzie od niego żądał spełnienia świadczenia.”